هیچ صبحی نیست که شرمسارازتیره بختی خود،درعزای غیبت تو،باسپیده چنین بیگانه باشد.

 

هیچ گلشنی نیست که زرد روی ازخزان فراق،به خاری پناه نبرده باشد

 

وهیچ شمعی نیست که به امید سپیده ظهور،تاصبح فرج درشبستان انتظار نسوزد

باتوازکدام دلتنگی خودبگوییم؟ازتلخی فراق؟ یا سختی طعنهایی کهمی شنویم ودلخسته ازآن می گذریم؟

 

ای آنکه هرگیاهی دراین باغ ؛سبزینگی خود را،وامدارطراوت توست و ای آنکه هرمرغی

 

درآسمان،پرواز را ازنگاه توآموخت!

 

جرعه ای ازجام نیایش خودرادرجانِ ما فرو ریزتامانیزپیوستگی لطف مدام رابنوشیم.

 

ای خوبترین! نمی گویم ((با ما به ازآن باش که با خلق جهانی))

 

که می دانم تو با هرکس همانی که اوست .واین آغازماجرایی است که میان ما افتاده

 

است .اما نه این حکایت تلخی است میان ما و ما.

 

یعنی هر گرهی که هست درصورت مسأله هست،نه برجَبین پاسخ ...وما

 

مانده ایم که با خود چگونه باشیم .

 

آیا دَری هست که به روی توبسته باشد؟

 

آیا سری هست که زیر بارمِنّت تو خاکساری نکند؟

 

آیاچراغی هست که درسخاوت نور،پیش توفروغی داشته باشد؟

 

وآیاهمۀ آنچه اهل دل گفتند-ازفراق و وصال و...-جز درآستان تومعنایی دارد؟

 

ای همه خوبی ولطف ! روی به کدام کعبه، نمازعهدبگذاریم؟که تو خود

 

مقصود کعبه ای وموعودقبله.

 

ای پاکتر ازنسیم وصادق تر ازصبح ! بزرگوارمقامی است،ونیک بخت کسی است،

آن که یک بار از درِ او،چون تویی فراز آید.

 

ما را رسد که بگوییم :

 

هرچه هست ازقامت ناسازبی اندام ماست

وَر نه تشریف تو بَربالای کس کوتاه نیست

 

ودهان را زیبد که بگوید:

 

ازرهگذر خاک سر کوی شما بود

هرنافه که دردست نسیم سحر افتاد