وقتی نیمه شعبان می رسد خیلی موضوعات در فکرم می چرخد

شب نیمه شعبان حتما یک جایی برم که جشن درست وحسابی داشته باشه هم شاد باشه هم یه جوری به امامم نز دیک بشم حالا کجا برم ؟مجلس حاج آقا..... یا هیت ... نه مسجد...

 هرجا برم خونه حاج آقا.... نمی روم می شینند شب تا صبح دعا ونماز واحیا واشک وناله بعدم که فردا راروزه می گیرند من که شب جشن باید یک جایی باشم که حتما‍‍ جشن باشه

اما امسال انگار فقط دلم می خواد تنهای تنها خودم باشم وسجاده م و یک آسمان دلتنگی

دلتنگی از زمانه از مظلومیت شیعه واقعی  امام علی واز نگاه های چپ چپ بعضی ها که انگار ما جزو قاسطین ومارقین  وخوارج هستیم.

دلتنگی از خودم که حضور امامم را درتمام لحظات نمی بینم

 دلتنگی از خوم که هنوز امامم را که زنده است حاضر است را نمی شناسم

دلتنگی از خودم که اگر او را ببینم نمیشناسم

دلتنگی ازخودم که برای شناخت امامم هیچ نکرده ام

دلتنگی از برخی جشنهاکه ای کاش کسی میانداری این جشن را می گرفت تا کار بهساز وآواز و... نکشد

خدایا به من نشان بده هیبت  امامم را کمک کن تا بشناسم امامم را همان را که در تمام لحظاتی که او از یاد برده ام  او مرا در یاد دارد.