سخنرانی آیت‌الله العظمی وحید خراسانی

همة ما بر سفرة صاحب‌الزمان، امام مهدی(ع) میهمانیم، و به مناسبت آن حضرت(ع) گرد آمده‌ایم هر‌چند سزاوار است میهمانانش انسان‌های کاملی، برتر از درجة ما باشند.

السلام علیک یا أمین الله فی خلقه...
سلام بر تو ای امین پروردگار در بین مخلوقاتش.

راه وصول به عین‌الحیات در تاریکی‌ آن است که انسان «خضر» شود و چه چیزی شایسته‌تر‌ از آن‌ گفته است:

إنّ فی ذلک لذکری لمن کان له قلبٌ أو ألقی السّمع و هو شهیدٌ.

قطعاً در آن عبرتی است برای هر صاحب دل و حق نیوشی که خود به گواهی ایستد.
آن که خضر نشود، ممکن نیست در این ظلمات واصل گردد. و خضر شدن انسان مسئله‌ای است که نسبت به هر شخص بر حسب خود او (متفاوت) است.

خضر شدن تو در صورتی تحقق می‌یابد که به مناطق محروم و دور افتاده‌ای که در آن‌جا یتیمان رسول‌الله(ص) ناآشنا به خانة ولی‌عصر(ع) هستند بروی؛ یتیمانی که گرفتار سگ‌های پارس‌کننده و گرگ‌های درنده‌ای هستند که به گله‌ای که چوپانش غائب است هجوم برده‌اند!

هجوم به عقاید ما به حدی رسیده که حاجیان و عمره‌کنندگانی که به حج می‌روند، به جای آن که به همراه هدیة ارتباط با حق تعالی و امام زمان(ع) به سوی ما بازگردند، بعضاً شبهات ظلمانی وهابیت را با خود می‌آوردند.
به کدام زمان رسیده‌ایم؟

وظیفة شما آن است که توان و همت‌تان را بر تحکیم مبانی این مذهب حقّه متمرکز کنید! ما در زمانی هستیم که توجه و تفکر به مناصب‌مان ما را از تفکر در وظائفمان باز داشته است...

ای کاش فکر می‌کردیم که چرا به این وضع دچار شده‌ایم ای کاش فکر می‌کردیم چرا به این‌جا رسیده‌ایم که در تهران جلسه‌ای برای تبلیغ وهابیت تشکیل بشود. کاش فکر می‌کردیم چرا در این کشور کتابی به نام اسطورة شهادت [حضرت] زهرا(س)! باید چاپ و نشر بشود؟! آیا این عمل تحریک‌آمیز، تفرقه‌افکنی نیست، اما طلبه‌ای که برای دفاع از مذهب حقه تبلیغ می‌کند را متهم به تفرقه‌افکنی می‌کنند!!

در این اوضاع، ما به کسی امید نداریم. امید ما فقط به دو مسئله است:

اول، به وجود صاحب‌الزمان(ع)؛
و دوم؛ به قلوب پاک شما طلابی که با جدیت به طلب علم مشغولید و مشقت‌هایی را که طالب علم با آن مواجه است، تحمل می‌کنید.

شما مشغول شوید و قوی شوید... معرفت در حکمت دین نهفته است نه در فلسفه یونان؛ در حکمت قرآن، و روایات اهل بیت عصمت و طهارت(ع).

در این سه مسئله به دنبال نیرو باشید و قوی شوید:
به سوی راه پروردگار تبلیغ کنید، راه پروردگار کیست؟ او، حجت بن الحسن(ع) است: در زیارت جامعه کبیره آمده است:
أنتم السّبیل الأعظم و الصّراط الأقوم.9
شما خاندان نبوت راه بزرگ و طریق استوارید.
خداوند فرموده است:

أدع إلی سبیل ربّک بالحکمة و الموعظة الحسنة و جادلهم بالّتی هی أحسن إنّ ربّک هو أعلم بمن ضلّ عن سبیله و هو أعلم بالمهتدین.10

به سوی راه پروردگارت با حکمت و اندرز نیکو دعوت کن، و با آنان به [شیوه‌ای که] نیکوتر است مجادله نما. همانا پروردگارت به [حال] کسی که از راه او منحرف شده و به [حال] راه یافتگان [نیز] داناتر است.

تصور نکنید که توجه ولی الله الاعظم(ع) مشمول حال شما نیست، از او غافل نشوید. اگر به او روی کنید، ممکن نیست از فیض بی‌بهره بمانید. آیا ممکن است به خورشید روی کنید ولی شعاع آن شما را در بر نگیرد؟! و اگر مشمول عنایت و توجه او شدید و اگر با دست خود بر سرتان دست بکشد، دست او آن دستی است که اگر بر سر یک نفر کشیده شود، عقل چهل شخص را پیدا می‌کند و آن عنایت اگر به قلبی برسد، همچون پارة آهن، قوی و مستحکم می‌گردد و اگر آن لطف شخصی عادی را دریابد چه می‌شود! چه خواهد شد اگر طلاب علم و علما را در بر گیرد؟!
امام باقر(ع) فرمودند: «هنگامی که قائم ما به پا خیزد خداوند دستش را بر سر بندگان قرار می‌دهد و به واسطة آن، عقل‌هایشان جمع و رؤیاهایشان کامل می‌گردد.»11

امیرالمؤمنین(ع) در حالی که بر منبر بودند، فرمودند: «مردی از فرزندانم در آخرالزمان قیام می‌نماید که سفیدگون است ... (ذکر شمایل بی‌نظیر حضرت)... دو اسم دارد: اسمی که پنهان و اسمی که آشکار می‌شود. اما آن‌که پنهان می‌شود « احمد» و آن‌که آشکار می‌شود «محمّد» است، هنگامی که پرچمش را برافرازد، به سبب آن بین مشرق و مغرب روشن گردد. دستش را بر سر بندگان قرار دهد پس هیچ مؤمنی نماند جز آن‌که قلبش مستحکم‌تر از پاره آهن گردد و خداوند تعالی به او قوت چهل مرد بخشد و هیچ مرده‌ای نباشد مگر آن‌که آن شادی، او را در قبرش فرا گیرد و اموات در قبور به زیارت یکدیگر بروند و نسبت به قیام قائم را به یکدیگر تبریک گویند».12

زنی به بغداد آمد و از رابط (بین مردم) و امام زمان(ع) سؤال کرد، جناب حسین بن روح13 را به وی معرفی کردند. به سوی او آمد و گفت: مالی را برای امام (ع) آورده‌ام، بگو که آن حضرت کجاست تا آن را به ایشان تسلیم کنم.

(حسین بن روح) به او گفت: برو و مال خود را در دجله بیانداز و نزد من برگرد. او رفت و آن را در دجله انداخته و بازگشت. همین که نشست، حسین بن روح به شخصی که کنارش نشسته بود، گفت: آن جعبه را به من بده. آن را به او داد، همان اموال بود، همان‌طور که قفل شده و هنوز آب آن نخشکیده بود! مقصودش آن بود که جایگاه کسی که تنها شعاع آن حضرت به وی رسیده و ذرّه‌ای که، آب عین‌الحیات را چیشده به آن زن بنمایاند. تا به او گفته باشد که: من چونان خضرم که به عین‌الحیات واصل شده است و هر کس‌ که به آن منبع بپیوندد، مانند من شود!

(یا راجع به) آن فردی که درشنزارهای صحرای سرخس، شمش (طلا یا نقره)ای را که نزد او به امانت برای تقدیم به محضر امام(ع) قرار داشت را مفقود کرد و آن را نیافت تا آن‌که شمشی دیگر ساخت و آن را در جای شمش مفقود شده گذاشت، اما همین که جناب حسین بن روح آن (محموله) را گشود، شمش مذکور را از میان قالب‌های دیگر بیرون آورد و به او فرمود: « این شمش ما نیست. این مال توست که آن را جای آن (قبلی) گذاشته‌ای. به سرخس برگردد و شمش مفقود شده را از آن محل برای ما بیاور! و هنگامی که (آن شخص) بازگشت، شمش را در همان مکان پیدا کرد!!14

آقای من... تو عین الحیاتی... و کسانی که به عین الحیات متصل شدند اینانند...

آیا ما هم می‌توانیم خضر باشیم. ناامید نیستیم وظیفة امروز آن است که هر یک از شما مقداری از وقت روزانة خود را به مطالعة سیرة امام عصر ـ ارواحنا فداه ـ از کتب کمال‌الدین صدوق، غیبت شیخ طوسی، غیبت نعمانی و مطالبی که علامه مجلسی با رنج خویش در بحارالانوار گرد آورده است، اختصاص دهد. آن‌ها را بخوانید و در آن عمیق شوید و در این روایات، فقیه گردید تا عارف به امام زمان(ع) شوید و مردم را با این معرفت، ارشاد نمایید.


پی‌نوشت‌ها:

٭ متن عربی برگرفته از: الحقّ المبین فی معرفة المعصومین(ع)، علی کورانی.

مترجم: ابوذر یاسری
ماهنامه موعود شماره 74
1. مجلسی، بحارالانوار، ج99، ص215.
2. سورة ملک (67)، آیة 30.
3. صدوق، کمال‌الدین، ص325، همچنین ص351 و 360؛ کلینی، کافی، ج1، ص339 و دیگر منابع تفسیری؛ خزاز قمی، کفایةالأثر، ص120.
4. سورة حدید(57)، آیة 17.
5. صدوق، همان، ص668؛ کلینی، همان، ج8، ص267؛ الغیبة، نعمانی، ص24؛ طوسی، الغیبة، ص175 و معجم أحادیث الإمام المهدی(ع)، ج4، یص362 و مفردات الراغب، ص16 و تفسیر القرطبی، ج17، ص252.
6. سپس نزدیک آمد و نزدیک‌تر شد تا [فاصله‌اش] به قدر [طول] دو کمان یا نزدیک‌تر شد. سورة نجم (53)، آیة 8 و 9.
7. صدوق، أمالی، ص731 و مجلسی، همان، ج21،‌ ص286.
8. ابن طاووس، جمال‌الأسبوع، ص41.
9. عیون أخبار الرضا(ع)، ج1، ص307.
10. سورة نحل، آیة 125.
11. کلینی، همان، ج1، ص25.
12. صدوق، کمال‌الدین، ص653.
13. همان، ص519.
14. همان، ص516؛ راوندی، الخرائج و الجرائح، ج3، ص1125؛ مجلسی، همان، ‌ج51، ص342.