این بانوى فاضله با پشتکار و تلاشى بى نظیر به تحصیل صرف، نحو، بلاغت، تفسیر، علم حدیث، فقه، فلسفه و

عرفان پرداخت و با وجود مشکلات متعددى که در فضاى حاکم بر آن ایام براى زنان در امر تحصیل وجود

داشت، طلبگى و تحصیل خود را در سطوح عالیه نیز ادامه داد تا این که در چهل سالگى مرتبه و تسلط علمى

ایشان مورد تأیید علما و مراجع تقلید قرار گرفت و به دریافت درجه اجتهاد و روایت نایل شد.

بانو امین از چهل سالگى تا پایان عمر به تألیف کتب، تدریس، پاسخگویى به پرسشهاى دینى مردم و ارشاد دختران و زنان پرداخت.

ایشان همچنین در کانون تبلیغات دینى بانوان اصفهان به تدریس معارف و تفسیر قرآن و پاسخگویى به سؤالات

پرداخت و تا پایان عمر پر برکت خود به تعلیم و کوشش در جهت رشد علمى و معنوى دختران و زنان

اهتمام ورزید.

بانو امین درباره زندگى خود مى‏گوید: خانم معلم «پیرزنى است با چوب بلند تنبیه، و فضاى مکتب، همان فضاى رعب‏آور

 مکتب خانه‏هاى قدیم.» او در این محیط تحصیل را آغاز مى‏کند و از خاطرات آن روزها چنین نقل مى‏کند: «در 7 ـ 6 سالگى

که به مکتب مى‏رفتم، معلم همیشه به مادرم مى‏گفت: «دخترتان گوشت نپز است که نمى‏پزد.تدریس به او بى فایده است و در

 

نهایت چیزى نخواهد شد.بیهوده او را به مدرسه نیاورید!»

به این صورت بانو امین تحصیل را آغاز مى‏کند تا حدود یازده سالگى که به تحصیل‏زبان عربى مى‏پردازد.ایشان از

خاطرات زمان کودکى اش مى‏گوید:

 «درست به خاطر دارم در اوقاتى که با بچه‏هاى هم سن و سال خود بودم، مثل آنها تفریح و گردش نمى کردم، بلکه بیشتر مشتاق بودم تنها باشم تا بتوانم فکر کنم، زیرا گمشده اى در وجود خود احساس مى‏کردم حتى اگر در مجالس عمومى مى‏رفتم، باز در حال تفکر بودم، و در مقام این که پا از جاده شریعت بیرون نگذارم.»

 هنگامى که بیست ساله مى‏شود به سبب شوقى که با کسب دانش داشته است به تحصیل فقه و اصول و تفسیر و علم حدیث مى‏پردازد.خود ایشان در این مقوله مى‏گوید: «همواره لطف پروردگار بدرقه راه من بود و حین تحصیل گاهى حالات خوش و نورانى نصیبم مى‏شد.»

وى در همین ایام به حکمت و فلسفه روى آورد و دیرى نمى‏گذرد که ذوق عرفانى در او پدیده آمده و به طى مراحل و منازل سیر الى الله مى‏پردازد.

اما روح تشنه او نیز در جست و جوى محبوبى است که سالها سراغ از او مى‏جست و خود

مى‏گفت : «هیچ بدبختى بالاتر از این نیست که آدمى از محبوبش دور باشد.» بانو امین براى

مصونیت از تعرض آلودگى جو بى حیایى و بى حجابى دوران پهلوى، همه این دروس را در

خانه تعلیم گرفت.آن بانوى عارف به نفحات رحمانى، در راه کسب علم با جدیت استقامت

ورزید.او خود نقل مى‏کند که وقتى به مطالعه مشغول مى‏شد، بارها نزدیکان و خویشاوندان او را

ملامت مى‏کردند که آنچه مى‏کنى جز بطالت و کسالت نیست و او تمامى اینها را براى رضاى

دوست تحمل مى‏کرد و با وجود فضاى حاکم بر جامعه و ملامتهاى اطرافیان، مؤمنانه به راه خود

ادامه مى‏داد و چنین بود که درهاى حکمت به رویش گشوده شد.

در مورد آموختن علوم و کسب معارف، این بانوى فاضله چنین اظهار مى‏دارد: «در نوشته‏هایم کمتر

از امور خارجى کمک گرفته ام.نمى گویم که از غیب خبر دارم.اما اغلب معنویات و معارف را از استاد

فرا نگرفته‏ام و غالب نوشته هایم با ارشاد و کمک «او» بوده است» .

جدیت این حکیم الهى در امر تحصیل به حدى بود که مى‏گفت: «هیچ چیز نمى‏تواند کلاس درس را تعطیل کند، حتى مرگ فرزند» .یکى از اساتید بانو امین، مرحوم آیت الله حاج میر سید على نجف آبادى نقل کرده است: «روزى شنیدم فرزند ایشان فوت شده است.فکر کردم خانم دیگر درس را تعطیل خواهد کرد، ولى بر عکس دو روز بعد کسى را به سراغم فرستاد که براى تدریس به منزل ایشان بروم و من از این علاقه ایشان به تدریس وتحصیل، سخت تعجب کردم» .

به این ترتیب او بیشتر علوم را در خانه و نزد علامه فقیه آیت الله سید محمد على نجف آبادى و شیخ

مرتضى مظاهرى فرا گرفت، تا این که تحصیل و تحقیق ایشان به حدى مى‏رسد که بعضى از علما و

مراجع تقلید از جمله مرحوم آیت الله العظمى محمد کاظم شیرازى، آیت الله العظمى عبد الکریم

حائرى و آیت الله ابراهیم حسینى شیرازى اصطهباناتى، پس از امتحان و طرح پرسشهاى بسیار و

دریافت جوابیه‏هاى مکفى و مطمئن، به ایشان اجازه اجتهاد و استنباط احکام شرع مى‏دهند.خانم

امین هم چنین از آیت الله محمد نجفى اصفهانى، حجت الاسلام و المسلمین مظاهرى نجفى

اصفهانى اجازه روایت دارد و به آیت العظمى مرعش نجفى و حجة الاسلام والمسلمین زهیر

الحسون نیز اجازه روایت داده است.

آیت الله آقا سید محمد على نجف آبادى از اساتید برجسته بانو امین که ایشان فقه و اصول و حکمت را نزدشان خوانده بود، گفته اند: «حکمت را دائى ام به من درس داد و یکى نیست که من به او درس بدهم من مى‏خواهم به این خانم درس بدهم که از من یادگارى باقى مانده باشد» .

زمانى که بانو امین کتاب خود را به نام «اربعین هاشمیه» نوشت و این کتاب به حوزه علمیه نجف رسید و علما از آن استقبال کردند، آیت الله آقا سید محمد على نجف آبادى در تکمیل تشویق‏هاى علما گفت: «بانو امین هر چه در این کتاب نوشته اند، از تراوشات فکرى خودشان بوده است و ربطى به تعلیمات من ندارد.» بعد از نگارش همین کتاب بود که علما درصدد برآمدند تا از ایشان امتحان اجتهاد بگیرند و براى اولین بار خانم امین در مقام تنها بانوى مجتهده عصر خود قرار گرفت.علماى معاصر از جمله آیت الله العظمى مرعشى نجفى، استاد محمد تقى جعفرى و اساتید حوزه و دانشگاه نیز با ایشان ملاقات و گفت و شنودهایى داشته اند.

بانوى عالمه امین، عاشق تحصیل بود و تحصیل بخشى از برنامه روزانه

ایشان بود که به عنوان وظیفه به آن مى‏نگریست.و در زمانه اى که هنوز

در بسیارى محافل و مجالس بحث بر سر این بود که آیا اصولا زن، انسانى

در رتبه مرد است و آیا جامه کمال تنها برازنده قامت مرد است یا زن را نیز

نصیبى از کمال هست، مرتبت و موفقیت علمى و عرفانى ایشان بدان جا

رسید که اکابر و اعاظمى از علما و عرفا، حضور در محضر ایشان را مایه

فیض مى‏دانستند.این بانوى عالمه ربانى سالهاى متمادى در راه تحصیل

علم و مقامات معنوى زحمت‏ها کشید و عملا به جهان ثابت کرد که زن

حتى در محیط اجتماعى نامساعد و باوجود موانع و مشکلات، با رعایت

کمال تقوا مى‏تواند به تحصیل علم ادامه دهد و مقام شامخى را هم احراز

کند و راه را براى دیگران هموار کند.

کتابهاى این بانوى فاضله معرف روح لطیف و متعالى ایشان است و

مى‏توان گفت بهترین راه شناخت و معرفى ایشان، آثار قلمى این بانوى

فاضله است.بنابر تصدیق یکى از بستگان نزدیک ایشان:

 «این بانو وقتى

قلم به دست مى‏گرفت و مشغول نوشتن مى‏شدند، اصلا خط خوردگى در آن دیده نمى‏شد» .

و این خود روشنگر امدادهاى غیبى و افاضات رحمانى

است.روى همواره تأکید داشت ناشناخته بماند و به همین دلیل کتابها را

با نام «بانوى ایرانى» یا «بانوى اصفهانى» به چاپ مى‏رساند.