(دریافتی از مناجات شعبانیه  -برگرفته از کتاب استاد سید مهدی شجاعی)

اله من!

تو در دنیا گناه مرا پوشیده ای. من در آخرت به این پوشش محتاج ترم .تودر دنیا بر بدیهای من پرده افکنده ای. من در آخرت به این پرده نیازمند ترم .

تو دراینجا آبروی مرا حفظ کرده ای،در آنجا آبرو کار سازتر است.
تو درمیان بندگان خوب ِخودت مرا رسوا نکردی ، من در مقابل شاهدان قیامت ،می ترسم از رسوایی،نکن!!

....

خدایا !

رد مکن این عرض نیاز مرا وکور مگردان این شوق ورغبت مرا ومشکن ساقه امید وآرزوی مرا.

خدای من !

تواگر می خواستی که خوارم کنی،دست به هدایتم نمی زدی تواگررسوایی مرا می خواستی،اینقدر با من مدارا نمی کردی.

معبودم

من گمان نمی کنم ،تو مرا در حاجتی که عمری بر سرآن نهاده ام ودر طلبش به درگاه تو نالیده ام ،رد کنی.

خدای من حمد هماره تو را سزاست وستایش همیشه زیبنده توست تا ابدی که بی نهایت است . افزون باد این خمد وسپاس وستایش که افزون خواهد شد وکاستی وفنا نخواهدپذیرفت ،آنچنان که توبپسندی وتو خشنود باشی.

خدای  من!

اگر مرا به جرمم بگیری ،تورا به عفوت می گیرم .

اگر دست برگناهم بگذاری ،چنگ در دامن بخششت می زنم .

اگر لغزشهایم را نشانه بگیری ،نشان از آمرزشت می گیرم .

اگر به معصیتم بنگری ،چشم به کرامتت می دوزم.

اگر بدی ام را به رخ بکشی ، خوبی ولطف بی نهایتت را برملا می کنم.

اگر به جهنمم ببری وبه آتشم بیفکنی ، فریاد می زنم آنجا واعلام می کنم به اهل جهنم،

       که تورا دوست دارم ،

            که عاشق توام،

            که دست از دامنت نمی کشم.