بلوري شده از جنس فضا آفتابي شده از مهر و وفا که درخشيد زمين نترسيد زمان از تپش حنجره ها برف مي آيد سرد چه کسي تنها نيست به خدا هست غذا هست نفسي گرم تا تورا ياد کند شعر بايد گفت شعر بايد خواند سخن بايد راند کودکي است در آن سوي جهان خفته در غفلت وتنهايي ما نه غذايي نه محبت زير آوارگي قرن پنهان آست دست ها را بايد برد بالا که نميرد انسان که نميرد عشق نسازد در ما ادم بي انصاف شعر بايد گفت شعر بايد خواند